Non hai referencias sobre o abastecemento de auga da cidade romana, identificada en torno ás rúas Real e Rego de Auga e tamén na zona da Mariña e Porta Real. É moi posible que se utilizaran pozos individuais, traídas de auga dalgún manancial próximo ou alxibes de recollida de auga de chuvia.

Co crecemento da poboación, concentrada no istmo e na parte alta da cidade por motivos defensivos, a auga de pozos e alxibes comeza a ser insuficiente. Non obstante, os mananciais de auga potable atópanse terra dentro. No século XVI, Felipe II accede a custear a viaxe de auga dos mananciais de Vioño á fonte do Mercado, localizada xunto á Porta Real, na actual praza de María Pita. Outras dúas fontes importantes eran entón as das prazas das igrexas de San Andrés e San Xurxo.

A Coruña afronta o novo século co mesmo sistema de abastecemento pero adaptado ás novas necesidades mediante un complexo sistema de conducións, depósitos e fontes públicas cos que as autoridades municipais tentaban incrementar os caudais e levar a auga ás zonas máis altas da cidade. Se ben os obxectivos lográronse en maior ou menor medida, o sistema fracasou no seu conxunto ao apoiarse en acuíferos que se esgotaban nas épocas de seca. Ademais, a contaminación da auga dos mananciais e as fontes provocaba a aparición cíclica de brotes de tifo.

A cidade medra. En xaneiro de 1912 anexiónase o veciño termo municipal de Oza e o dinamismo do porto e as novas industrias fan necesario que se poña en marcha un filtro lento na toma do río Barcés en Cañás, filtro que no momento da súa posta en funcionamento en 1915 era o segundo que se instalaba en España. Só catro anos despois faise necesario abordar a construción dun filtro rápido. A estación de tratamento de Cañás, rematada en 1925, segue en funcionamento actualmente.

En 1935 redáctase o proxecto de aproveitamento de augas do río Mero para a ampliación do abastecemento de auga á Coruña que da lugar á segunda concesión, tamén de 100 litros/segundo, e á construción da nova estación de tratamento de auga no lugar da Telva. A planta da Telva, terminada en 1941, e a estación Cañás, cubrirán o abastecemento da cidade ata que en 1963 se remata a ampliación da Telva, resultante da Terceira Concesión.

Pese a que o proxecto da nova concesión de 375 litros/segundo se aproba en 1953, as obras non se acometen ata 1960 debido ás dificultades económicas polas que atravesaba a Sociedade de Augas da Coruña, derivadas do baixo custo das tarifas, a falta de capacidade legal para acceder a subvencións do Estado e o encarecemento do prezo dos materiais e a man de obra. Todas estas circunstancias obrigan aos xestores da Sociedade de Augas a ceder a Terceira Concesión ao Concello en 1967.

Aínda que a Sociedade de Augas da Coruña pasara ao control municipal dende 1967, o cambio á titularidade pública non se fixo ata 1978 coa constitución da Empresa Municipal de Aguas de La Coruña (EMALCSA), cuxo Consello de Administración preside a partir dese momento o alcalde. A revisión anual das tarifas e a mellora na xestión permite á empresa recuperar as perdas e estender a rede de distribución aos novos crecementos urbanos, ao tempo que se inicia a substitución das canalizacións de fibrocemento por canalizacións de fundición.

Actualmente, está en marcha o proxecto de conexión do encoro de Cecebre e o lago artificial de Meirama. A Consellería de Medio Ambiente, EMALCSA e o Concello promoven a comunicación entre as dúas masas de auga, que fará posible que a comarca multiplique por sete a reserva que agora supón o encoro de Cecebre, que abastece non só ao municipio da Coruña, senón tamén aos de Oleiros, Arteixo, Cambre, Culleredo, Sada e Bergondo, polo que a poboación que verá garantida a súa subministración superará as 400.000 persoas.

Somos unha empresa municipal comprometida coa eficacia e a calidade do servizo.